مینویسم تا بمونه



وقتی راجب موضوعی نظر میدیم که شاید با قوائد و عرف و هرچیزی دیگه ای همخونی نداره نظرت ظاهر ادعا به خودش میگیره و شاید برا خودتم سوال بشه که اگه تو موقعیتش قرار بگیری باز هم عملت همون چیزی هست که نظرت بود و بهش معتقد بودی؟یا نه!قراره مثل یه شعار کلیشه ای از کنارش رد بشی و به رو خودتم نیاری یه روزی چی گفتی.

همیشه بهمون گفتن و دیدیم و برامون جوی رو ایجاد کردن که بپذیریم یه دختر تنها  انتخاب شونده است و نهایت محدوده انتخابش میشه خاستگارها و پیشنهادهایی که براش پیش میاد و یا نهایتا اون هایی که تلاش میکنن و خودشون فضای خواسته شدنشون رو فراهم می کنن. ولی من همیشه حرفم این بود که اگه یه روزی حس کردی که اونی که می خواستی و پیدا کردی  اشکالی نداره پا پیش بذاری.مستقیم و محترمانه (من اعتقادی به تحمیل کردن و یا نفوذ کردن و چیزی که بهش میگن مخ زدن ندارم اگه کسی دلش با دلت باشه هست وگرنه تو این دنیای پر از تنهایی هرکسی بعد یه مدت بودن معمولی کنارهم و ایجاد عادت دچار حسی که بهش میگن عشق میشن) که البته کلی توش حرف هست و به آسونی و راحتی جمله اش نیست.هر حسی لایق واژه عشق نیست و عشق به هرکسی لایق شکستن این نمیدونم اسمشو چی بذارم، نیست.  

"اونی که میخواستی" یه آدم بیخود دم دستی و ارزون نیست."اونی که میخواستی" کسیه که خیالت ازش راحته که قرار نیس ذره ای از عزت نفس تو کم کنه. ذره ای بهت احساسی بده که تا آخر عمرت از عملت پشمون باشی. "اونی که میخواستی" خیلی باید مرد باشه که لایق این تابو شکستن باشه.نه فقط واسه این مرحله از زندگی که نمیدونم برای چند درصدمون ممکنه پیش بیاد.توی هر شرایط و موقعیتی مرد باید مرد باشه.

"اونی که می خواستمِ" من، از همون آسمون خدا نازل شد.کسی که عبورش یا حضورش یه گوشه ای از فضای مشترک بودنمون هم آرومم می کرد هم بی تاب.کافی بود یه صدایی بیاد که فکر کنم خودشه،همین کفایت میکرد برای یخ کردن دستام و رفتن هوش وحواسم.

باید انتخاب میکردم. میریختم تو خودم و گمش میکردم و بدهکار دلم میشدم؛ یام .

روزی رسید که باید انتخابمو می کردم. لحظه ای که مطمئن بودم تکرار نمیشه.اختیارمو دادم دست دلم و .

.

.

.

.

.

.

.

خداروشکر انتخاب دلم تک بود. برای رسیدنش به کسی که دوسش داره دعا میکنم.


یه روزایی هست که فکر می کنی اول راهی و شروع میکنی هدفهاتو رویاهاتو خواسته ها تو ردیف میکنی و هزاااار مدل فکر و خیال و حال خوب.برنامه هاتم دقیق میچینی و تهه تهش خودتو میبینی که تو 26-27سالگیت به حداقل خواسته هات رسیدی باقیشو باید فقط ادامه بدی و ببینی و تجربه کنی و از همه مهم تر، زندگی کنی.رسیده باشی به جایی که وقتی به پشت سرت نگاه میکنی گیج و هاج و واج جایی که روش واستادی نباشی.

قضیه چی بود که اون روزایی که فکر می کردیم اول راهیمم،اصلا هنوز به اول راه نرسیده بودیم اصلا اول و اخر راه کجاس؟راه چیه؟چرا وقتی بعد کلی زور زدن خودتو جمع و جور می کنی و بلند میشی دوباره شروع کنی و راه خودتو باز بسازی، . حس میکنی زمین و زمون دست به دست هم دادن که حتی به قیمت جون تموم آدمای روی زمینم که شده تو از جات بلند نشی.

منصفانه نبود.

70روز از قهر پام و کفشم میگذره و من هنوز میلی به شکستن این قهر ندارم.دلیل منطق پسندمم مریضیه که عادی شدنش اصلا جالب نیست و من نگران خانواده.الان خیالم راحته که من مسبب اتفاق ناگوار برای کسی نخواهم بود.همه عمر به فکر بقیه بودن مزخرف ترین کار دنیاست.کاش همه ما خودخواه بودیم اونوقت نگران حق ضایع شده،دل شکسته و هزارتا ناراحتی دیگه برای اونایی که عزیزمونن ولی خودخواه نیستن نبودیم.میفهمم خودخواهی این نیست و این بفکر خود بودنه.ولی همچنان دوست دارم بگم خودخواه

چند سالی میگذره که دنبال "چرا به دنیا آمدم"می گردم.امروز فقط میتونم بگم.کاش هیچ وقت به دنیا نمی اومد.


اصولا مقدمه چینی بلد نیستم برا همین تحت هر شرایطی خیلی صاف و ساده وصادق میرم سر اصل مطلب.

بنظر من محبت کردن و مهربونی کلا یه مسئله ی ذاتیه.وقتی تو ذاتت یه چیزی باشه تقریبا غیر قابل تغییره ولی خب باید بیش از حدم نشه و کنترل بشه.اخه توجامعه ی ما

مهربونی ای که درونی باشه.اصولا کاری نداره طرف مقابل کیه؟!چیه؟!دختره،پسره،پیره جوونه زنه مرده یا اصن یه موجود غیر انسان مثه حیواناته.آدمای مهربون اصولا به فکر دیگرانن.هر کسی هرچقد غریبه ممکنه براشون اهمیت داشته باشه."نه اهمیت خاص".فقط درحدی که اون حس مهربونی بشه.مثلا اگه دوست دوستمون یهو حالش بد بشه.ممکنه دو هفته دیگه که دوستشونو دیدن حال اون طرفو ازش بپرسن.فقط در همین حد.ولی مشکلی که ما دچارشیم اینه که هر حرفیو هر رفتاریو هر موضوعیو "خاص"میکنیم.خاص میکنیمو میگیم طرف"منظور" داره.چرا دوست داشتن های بدون عنوان رو یاد نمیگیریم؟چرا یاد نمیگیریم برا اینکه کسیو دوست داشت یا به کسی کمک کرد یا محبتی خرج کسی کرد دنبال اسم و عنوان برای طرفمون نباشیم.؟

 

ما همه آدمیم.انسانیم.کمک کردن ،مهربونی کردن ،حال همو پرسیدن و همراهی با کسی، اسم وعنوان و لقب نمیخواد.قرار نیست اگه من کاری میکنم اگه تو لبخند کسیو جواب میدی اگه اون یکی حال کسی رو پرسید منظوری داشته باشه.

یادمونم بمونه که خیلیا با ساختن عنوانایی که ظاهر خوبو مثبتی دارن به چه طرز فکرای اعتماد شده  تو قالب اون اسم دارن خیانت میکنن.

باشد که آدم باشیم.


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها